Nieuws

Ik heb de geweldige kans gehad om als vrijwilliger te helpen bij het opbouwen van een syntropische tuin vanaf nul, en het is een ontzettend waardevolle ervaring geweest! Het proces begon met het planten van zaadjes en jonge plantjes, waarbij ik mijn handen vies maakte in de aarde en me verbonden voelde met de natuur. Daarna volgde het water geven van de tuin, het zorgvuldig verzorgen van de planten en het zien groeien ervan, dag na dag. De natuur werkt echt op magische wijze, en het is geweldig om te zien hoe kleine zaadjes veranderen in een bloeiend ecosysteem. Het mooiste moment? Het oogsten van de verse groenten, fruit en kruiden die we met zoveel zorg hebben grootgebracht. Er is iets heel bijzonders aan het plukken van zelfgekweekte producten en weten dat het allemaal te danken is aan gezamenlijke inzet. Uiteindelijk heb ik een recept uit mijn thuisland Griekenland gemaakt. Een heerlijke maaltijd met lokale Arubaanse oogst, en ik kan nauwelijks beschrijven hoe blij ik werd van een gerecht dat volledig uit de tuin kwam. Deze ervaring heeft me zoveel geleerd over duurzaamheid, geduld en de schoonheid van voedsel verbouwen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van deze reis en kijk ernaar uit om de tuin verder te helpen groeien en bij te dragen aan dit soort projecten!

Van het zorgen voor dieren in een opvangcentrum tot het helpen bij een zwemtoernooi. Het ondersteunen van verzorgingstehuizen, het planten van fruitbomen op scholen en zelfs het assisteren bij een skateboardschool. Elke ervaring was mooi en een echte eye-opener. Elke kans bracht me samen met goedhartige en gepassioneerde mensen uit Europa, het Caribisch gebied en Zuid-Amerika, wat zorgde voor een mooie culturele uitwisseling onderweg.

Tot nu toe wil ik graag twee ervaringen delen die ik heb opgedaan als vrijwilliger. Het helpen bij het aanleggen van een tuin op een school was een hartverwarmende ervaring. We waren een gemengde groep van alle leeftijden die samenwerkten om de kinderen op school dichter bij de natuur te brengen. Het was mooi en zeer voldoening gevend werk!  Daarnaast, toen ik hielp met het schilderen en renoveren van een “cunucu-huis”, leerde ik meer over de lokale bevolking, hun levensverhalen en ervaringen. Je krijgt de kans om op een eenvoudige manier met mensen in contact te komen, en het is ook nog eens leuk om actief bezig te zijn! Ik kijk met veel plezier uit naar de komende evenementen!

Ik ga een half jaar op Aruba wonen en naast mijn reguliere werk doe ik graag vrijwilligerswerk om meer te weten te komen over de Arubaanse cultuur, maar vooral ook om de lokale bevolking beter te leren kennen. Aruba Volunteers is een geweldig platform om verschillende type vrijwilligerswerk te vinden. Afgelopen week had ik de kans om te helpen bij twee sportactiviteiten. Bij House of Skate hielp ik de kinderen met hun skate spullen en bij de Aruba Dolphins assisteerde ik tijdens hun jaarlijkse zwemwedstrijd. Het waren onwijs leuke ervaringen! Mooi om te zien dat de Arubaanse jeugd met dit initiatief gratis kan leren skaten en ik mocht bijdragen aan een hoop “happy faces”. Vanaf het moment dat ik arriveerde bij het zwembad, voelde ik de energie van alle zwemmers en hun familie en de adrenaline liep bij sommigen al hoog op. Toen de wedstrijden begonnen, verhuisde ik naar het tijdregistratiestation, waar ik hielp met het noteren van tijden en zorgde dat alles vlot verliep. Gedurende de wedstrijd zag ik indrukwekkende prestaties en ontroerende momenten, zoals jonge zwemmers die elkaar aanmoedigden en hun persoonlijke records vierden. Het gevoel van gemeenschap was inspirerend, en het gaf me een fijn gevoel om bij te dragen aan zo'n positieve sfeer bij beide evenementen! Het evenement eindigde met een optreden van een brass band, iets wat ik nog nooit had gezien. Een gezellige afsluiter!

Toen ik een jaar geleden begon met vrijwilligerswerk in Hospice Atardi, dacht ik dat ik wel wist waar ik aan begon: een plek waar veel verdriet zou zijn en waar mensen afscheid kwamen nemen, maar wat ik aantrof was compleet anders. Ik vond de hospice heel huiselijk vol met warmte, gelach en leven. Hier zijn de gasten geen patiënten; het zijn mensen met rijke verhalen, liefde en een stille waardigheid. Ze zijn hier niet om te wachten, maar om te leven in de tijd die hen rest. Een gast die mij diep raakte, was mevrouw Martina. Terminale kanker was bij haar gediagnosticeerd. Ze accepteerde haar lot met zoveel gratie en moed dat ze iedereen om haar heen inspireerde. De kalmte waarmee ze haar lot onder ogen zag, was niet alleen een bewijs van haar moed, maar ook van haar diepe innerlijke vrede. Het was alsof ze vrede had gesloten met het lot en ze was klaar voor haar laatste reis. Ik herinner me mijn eerste dagen met haar. Toen ik haar van haar rolstoel naar haar bed hielp, struikelde ik. Ik worstelde om haar te ondersteunen en in paniek riep ik de verpleegster. Ik voelde me beschaamd en ongeschikt voor de taak. Maar mevrouw Martina stelde me gerust met haar zachte glimlach. "Het is oké, lieverd, je bent aan het leren," zei ze zachtjes, haar stem vol geduld. De verpleegster kwam en begeleidde me. We hebben het samen gedaan. Er was geen frustratie, geen ongeduld - alleen vriendelijkheid en begrip van mevrouw Martina en de verpleegster. De verpleegster hielp me begrijpen dat het oké is om fouten te maken, zolang je het maar blijft proberen. Op een middag nam ik mevrouw Martina mee naar de tuin in haar rolstoel. Het was een heldere dag en de bloemen stonden in volle bloei. We zaten daar, omringd door de prachtige bloemen en hoorden en het zachte geritsel van de bladeren. We hadden een gesprek - een echt goed gesprek. Ze sprak over haar leven; de wensen die ze nog had, over dingen waar ze spijt van had en over haar prestaties. Ze vertelde dit met een helderheid en eerlijkheid die me betoverde. Ik had nog nooit zo'n gesprek meegemaakt. Terwijl ik luisterde, besefte ik hoe zeldzaam het was om zo'n intiem moment met iemand te delen. Ik wist niet dat het mogelijk was om zo'n diepe band te hebben met iemand die ik maar twee keer had ontmoet. We spraken over de dingen die ze anders had willen doen en de dingen waar ze trots op was. Ze zei dat ze spijt had dat ze niet meer tijd voor zichzelf had genomen, niet meer had gereisd, niet meer had gedurfd. "Maar ja," voegde ze toe, "wie heeft er nou geen spijt?" Ik voelde die dag een overweldigend gevoel van dankbaarheid. Ik was dankbaar dat mevrouw Martina haar verhaal deelde, dat ze me haar herinneringen toevertrouwde en dat ze me liet zien dat er zelfs al is de dood zo dichtbij, dan er nog zoveel te leven is. Het was een voorrecht om daar te zitten, haar hand vast te houden en haar lasten en geluk te delen. Mevrouw Martina sprak met trots over het werk dat ze vroeger deed. Ze hield ervan om mensen te helpen ontspannen en troost te vinden, iets wat ze zelfs in haar laatste dagen bleef doen, gewoon door haar aanwezigheid. Maar wat ze nog meer koesterde dan haar werk waren kinderen - vooral haar kleinkinderen. Haar gezicht lichtte op wanneer ze over hen sprak en haar stem was gevuld met liefde en vreugde. Een paar dagen voordat mevrouw Martina overleed, kwam een ​​groep kinderen van de plaatselijke kerk voor haar zingen. Ik was er niet bij om het te zien, maar ik hoorde van de verpleegster hoe mevrouw Martina in bed lag, zachtjes glimlachend terwijl de stemmen van de kinderen haar kamer vulden. Ik kon het me levendig voorstellen - de warmte van het moment, de muziek die haar opvrolijkte op een manier wat geen enkel medicijn ooit zou kunnen. Het troostte me om te weten dat mevrouw Martina, die zo veel van kinderen hield, in die laatste vredige dagen omringd was door hun onschuld en vriendelijkheid. Vrijwilligerswerk doen in Hospice Atardi is een van de meest bijzondere ervaringen van mijn leven geweest. Het is niet altijd gemakkelijk; ik heb fouten gemaakt, voel me overweldigd en vraag me soms af of ik een verschil maak. Maar mevrouw Martina leerde me dat perfectie niet nodig is - wat telt is je aanwezigheid en je vriendelijkheid. Net al het zoals zingen van de kinderen, een eenvoudig geschenk van liefde, een verschil kan maken. En ik hoop dat het verhaal van mevrouw Martina meer mensen inspireert om vrijwilligerswerk te doen. Je hoeft niet alle antwoorden te hebben of perfect te zijn. Je hoeft er alleen maar te zijn, bereid te zijn om te luisteren, te helpen en deel te nemen aan de reis van degenen die hun laatste dagen met gratie beleven. Want uiteindelijk gaat het niet om afscheid nemen. Het gaat erom deel uit te maken van iemands laatste hoofdstuk, hen een beetje meer vrede, een beetje meer vreugde en veel liefde te bieden. Het gaat erom te accepteren, zoals mevrouw Martina deed, hoe het leven zich ontvouwt en schoonheid te vinden in elke draad van het lot. Opmerking: de naam van mevrouw Martina en enkele details zijn gewijzigd om haar privacy te beschermen.

Hallo allemaal! Samen met onze ouders hebben we vijf geweldige weken doorgebracht met helpen bij Ban Lanta y Planta op Aruba. Het was super leuk! We hebben met Frans en Desiree samengewerkt om een ​​park te maken op het land van meneer Biemans. We hebben geholpen met het maken van paden, afval opgeruimd en veel bomen geplant. Ook al is het park nog niet af, we zagen het elke dag beter worden. Er nestelen al veel vogels rond het park. We hebben zelfs een paar shoco's gezien! Meneer Biemans, Frans en Desiree waren super aardig en lieten ons zien hoe belangrijk het is om voor de natuur te zorgen. We hebben veel geleerd en hebben het geweldig gehad om samen te werken. Heel erg bedankt dat we deel mochten uitmaken van dit geweldige project! Joep en Tijn Fasseur